♛ایمان هدیه آسمان♛

بعد از یه تاخیر طولانی بالاخره اومدیم من معمولا تاریخ پستامو نگاه نمیکنم ولی امروز گفتم ببینم تاریخ آخرین پستم کی بوده وقتی نگاه کردم شاخ درآوردم , دو ماه از آخرین پستم گذشته تا حالا سابقه نداشته تاخیرم اینقدر طولانی باشه دیگه از این به بعد سعی میکنم نذارم گوشه کنار وبلاگ پسرامو خاک بگیره , امیدوارم موفق بشم مهمترین اتفاقی که افتاد تو این چند وقت , اول عوض کردن خونه و اسباب کشی و دومین و مهمترینش به راه افتادن کیان عزیزم بود پسر کوچولوی نازنینم از اواسط ده ماهگیش شروع به راه رفتن کرد , البته اولاش که دو سه قدم راه می رفت و میفتاد ولی از یک هفته پیش دیگه کاملا راه افتاده و خودش بدون کمک کسی بلند میشه و راه میره ای...

این عکسها برای پنج ماهگی کیان بود که با خونواده ی عمه رقیه رفته بودیم یک روستای ییلاقی به نام منیژگان , خیلی جای قشنگی بود و مطمئنا تابسنونش هزار برابر قشنگتره. ایمان و عرفان دشمنان دیروز و رفیق فابریکای امروز سد یخ زده!!!! ایمان با بطری به دنبال آب معدنی ...

به مقصود خودش رسید و ایمان رو از میدون بیرون کرد  تو باشی      من    قدم به قدم فدایت می شوم    تو باشی    از لحظه های دلتنگی جلو می زنم    به تمام درهای بسته دهن کجی می کنم    به بن بست ها    به خیابان هایی همه با یک نام ...    دوست دارم تو باشی و من    نشانی ها را گم کنم    راه خانه را هم ندانم    تا همه بفهمند    برای من کم حواس   ...

سلامممممممممممممممم دوستای گلم سلاممممممممممممم پسرای عزیزدردونه ی من امسال نوروزمون با وجود پسر کوچولو قشنگتر شده بود , امسال بر خلاف سالهای گذشته که برای سال تحویل مشهد میموندیم , رفتیم شهرستان خونه ی مامان خودم , واقعا دیگه دلم تنگ شده بود که اول عید رو پیش خونواده خودم باشم , هوا هم که به شدت عالی و بینظیر بود بر خلاف پارسال که اینقدر اول سال سرد بود که اصلا نمیشد جایی بره آدم ایمان هم اینقدر کیف کرد با بچه ها , سالای قبل تو مشهد هیچ بچه ای نبود که باهاش بازی کنه , برای همین حوصله ش خیلی سر میرفت ولی امسال دیگه حسابی دلی از عزا درآورد روز اول عید که رفته بودیم باغمون , موقع گریه کردن کیان یک لحظه چشمم خورد به دهن کی...

سلام دوستان , خوبین ؟ خوشین ؟ سلامتین ؟ خسته نباشین از خونه تکونی به خاطر کمبود وقت اومدم فقط عکسای کیانو بذارم  و برم , پس بی مقدمه میرم سراغ عکسای عسلکمممممممممممم ف دای اون زبون کوشولوت برم من نفسسسسس ایمان زامبی نوش جانت پسرکم در حال غذا خوردن برنامه ی مورد علاقش رو هم میبینه خودش میریزه , خودشم جمع میکنه فدای دوتاتون کیان با من تو آشپزخونه قربون نگاه مهربونت برم من ن ن خودشو به هر چیزی میگیره و پا میشه آخه جا قحطیه فضولچه ی مامان می خواهم با تو باشم , با تو که در تمام لحظاتم وجود داری......

پسرای خوشکل من این روزا اینقدر اتفاق پشت سر هم افتاده که اصلا حتی یه نیم نگاه خشک و خالی هم نتونستم به وبلاگتون بندازم , دلم برای وبتون تنگ شده بود خوب شد اومدم از دلتنگی دراومدم اول از همه از ایمان جونم بگم که درست و حسابی زد تو دهن مدرسه و یازده روز تمام مدرسه بی مدرسه ( البته با تعطیلات رسمی ) تقریبا از دو هفته ی پیش مدرسه نرفت تا دیروز , علتشم مریضیای سریالی خونوادگیمون بود , دوشنبه ی دو هفته پیش که زنگ زدم به مامانم دیدم اصلا مامانم نمیتونه حرف بزنه و صداش میلرزه , ما هم از اینجا باروبندیلمونو جمع کردیم و رفتیم ولایتمون که چند روزی پیش مامانم باشیم و مواظبشون تا جمعه که خونه مامانم بودیم و صبح جمعه حرکت کردیم ...

پسر عزیز دردونه ی من , پنج شنبه پنج ماهه شد و به سلامتی قدمای کوچیکشو گذاشت تو ششمین ماه زندگیش به همین سادگی و به همین خوشمزگی پنج ماه از حضور فرشته ی کوچولومون تو خونه ی ما گذشت , اینقدر روزا با شتاب میرن و میان که تا به خودم میجنبم میبینم یک ماه به سن پسرکم اضافه شد کیان نازنین من , تو این یکماه خیلی پیشرفت داشت , اولیش اینکه تقریبا از اوایل پنج ماهگیش غلت زدن رو به صورت حرفه ای یاد گرفته و از این ور خونه به اونور برا خودش غلت میزنه و با هر چی دم دستش بیاد من جمله : شارژر و اتو و سفره و...بازی میکنه , این بلا فکر کنم از اون شیطونا بشه , وقتی که داره با یه چیز ممنوعه بازی میکنه , اینقدر بی سروصدا کارشو انجام میده مثلا...